‘Godsamme, wat ziet hij er goed uit’ dacht ik. Tegenover mij stond de acteur. Niet alleen een talentvol acteur,  maar ook nog eens razend aantrekkelijk. Een paar jaar geleden had ik auditie met hem gedaan voor een serie en deze totaal verknald omdat ik afgeleid was door zijn knapheid. Heldere groene ogen, een perfect stoppelbaardje en twee koppen groter dan ik. Toen hij tijdens de auditie een stap in mijn richting zette, werd ik rood, vergat ik mijn tekst en liep tegen het tafeltje op waar de regisseur achter zat die vervolgens zijn koffie in zijn schoot kreeg. So much for a good impression.

Nu stonden we op een filmfeestje met harde muziek waar alleen door dronken mensen op gedanst werd. De overigen deden iets belangrijkers: netwerken. De acteur was hier duidelijk op zijn gemak. Ik overwoog nog om dronken te worden, maar ik stond er beter voor dan bij onze laatste ontmoeting. Ik had meer ervaring met knappe acteurs en bovendien zag ik er best lekker uit. Dat is niet arrogant, dat was de waarheid. Ik had een strakke zwarte avondjurk van Hugo Boss aan en daaronder een corrigerende wielerbroek die precies op de juiste plekken zijn werk deed. Platte buik, smalle taille, ronde kont. Bovendien rook ik lekker en was mijn haar en make up door een visagist gedaan. Hier kon niks meer misgaan.

“Hai!” schreeuwde ik semi casual over de muziek heen. “Hai!” schreeuwde de acteur terug. “Waar is je vriendje?” “Oh mijn god” dacht ik. “Hij vraagt naar mijn vriendje, hij wil weten of ik een vriendje heb”. “Die is er niet vanavond” antwoordde ik. Mijn tweede indruk verliep best lekker… “Wat doe je nu?” vroeg hij. “Ik heb net een film gedraaid” antwoordde ik. De acteur gaf een blik van herkenning “oh, die ene”. Ik glimlachte “Ja die ene”. “Waarom?” vroeg hij. “Omdat ik mijn hypotheek moet betalen” De acteur fronste. Dit paste niet in zijn straatje. Ik probeerde er een leuke draai aan te geven “niet iedereen is zo gewild als jij en kan kiezen waar hij of zij in speelt. Soms moet je gewoon de rekeningen betalen.” Ik realiseerde me opeens hoe strak mijn jurk zat. “Leuke regisseur?” vroeg hij. Hij was zijn interesse dus niet verloren. “Best wel” antwoordde ik. Ik probeerde normaal te ademen terwijl mijn jurk mn ribbenkast indrukte. “Had ie een grote lul?”.

Ik keek de acteur aan. Dit was een hele rare vraag. Een onbehoorlijke vraag. Provocerend, een beetje arrogant zelfs. Hij bleef me aankijken. Alsof het de normaalste zaak van de wereld was om te vragen of de regisseur met wie je gewerkt had, een grote lul had. Dan zou hij het krijgen ook, Een koekje van eigen deeg. “Dat weet ik niet, maar je kon ‘m wel van een afstandje ruiken” antwoordde ik triomfantelijk. “Wat?” schreeuwde de acteur over de muziek heen. “Dat ik z’n lul niet gezien heb, maar ‘m wel kon ruiken!” schreeuwde ik terug. Weer keek de acteur me vragend aan, maar nu met een beetje walging in zijn blik. Hij boog zich voorover “ik vroeg of je een grote rol had”. “Oh” stamelde ik. Ik voelde hoe het bloed naar mijn hoofd en bovenlichaam steeg. “Een gat in de grond zou nu prettig zijn” zei ik breed lachend. De acteur deed niks en zei niks. Hij bleef me maar aankijken met een  blik vol afgrijzen. Alsof hij net zijn ouders seks had zien hebben. “Dan ga ik maar weer!” zei ik en liep de dansvloer af. So much for a good impression.